Gratis verzending vanaf 49 euro
Levertijd 1-3 werkdagen
100% Tevredenheidsgarantie
Voedingsmiddelen, werking, tekort, dosering, bijwerkingen
Vitamine C is zeker een van de bekendste en ook het best onderzochte vitamines. Geen wonder, want de voedingsstof vervult in het lichaam talrijke taken. Zo versterkt de in water oplosbare vitamine de immuniteit, heeft het antioxidatieve eigenschappen, bevordert het de wondgenezing en de opname van ijzer.
Een vitaminegebrek kan ernstige gevolgen hebben. Aangezien het lichaam de vitamine niet zelf kan aanmaken, is het afhankelijk van de inname via voeding. Onspecifieke symptomen zoals ruwe huid, slijmvliesbloedingen of spierpijn, evenals een verhoogde vatbaarheid voor infecties, kunnen wijzen op een vitamine-C-gebrek.
Om deze klachten te voorkomen, kan het nuttig zijn om een voedingssupplement met vitamine C in te nemen. In het bijzonder oudere mensen, personen met chronische aandoeningen, evenals zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven en rokers zouden moeten letten op een voldoende inname van deze vitamine.
Vitamine C, ook bekend als Ascorbinezuur, is een organische zuur. Dit is zowel kleur- als geurloos en goed oplosbaar in water. Er zijn vier verschillende vormen van Ascorbinezuur, biologisch actief is echter uitsluitend de L-(+)-Ascorbinezuur. De benaming Vitamine C wordt vaak niet alleen gebruikt voor de L-(+)-Ascorbinezuur, maar ook voor alle afgeleiden van deze zuur die een vergelijkbaar effect hebben. Ook stoffen die het lichaam kan omzetten in L-(+)-Ascorbinezuur worden daarom aan Vitamine C toegeschreven. Dit omvat bijvoorbeeld de Dehydroascorbinezuur (DHA).
De aanleiding voor het onderzoek naar de veelzijdige vitamine was de scheurbuik, een ziekte die zeelieden trof. In de 16e en 17e eeuw leden veel zeelieden aan deze vitaminegebrekziekte. Ze waren vatbaar voor infecties, klaagden over spierafbraak en zwakte of hadden hoge koorts. Aangezien de ziekte uitsluitend onder zeelieden werd waargenomen, had deze voor de rest van de bevolking nauwelijks relevantie. Met de uitbreiding van de handelsvaart in de 17e eeuw stegen de ziektegevallen echter drastisch.
Hierdoor kwam scheurbuik ook in de belangstelling van medisch onderzoek. Halverwege de 18e eeuw onderzocht de Britse marinearts James Lind de ziekte. Hoewel hij de oorzaak van de klachten niet kende, gaf hij een deel van de zieke patiënten toevallig citroensap. Deze patiënten vertoonden al snel een duidelijke verbetering van de symptomen en waren korte tijd later gezond.
In 1907 konden de Noorse artsen Holst en Fröhlich in proeven met cavia's aantonen dat scheurbuik een vitaminegebrekziekte is. Hiermee legden ze de basis voor de daadwerkelijke ontdekking van vitamine C in 1928 door de Amerikaanse biochemicus Charles Glen King en de Hongaarse arts Albert Szent-Györgyi.
In 1934 kon konden Walter Norman Haworth en Tadeus Reichstein vitamine C voor het eerst kunstmatig synthetiseren. Daarna begon ook de industriële productie, waarbij de vraag naar de kunstmatige vitamine C aanvankelijk laag was.
Een opleving beleefde de vitamine C-therapie in de jaren '60, vooral door Linus Pauling. De Amerikaanse chemicus en twee keer Nobelprijswinnaar propageerde de profylactische werking van vitamine C tegen infecties en kanker en nam tot zijn dood op 93-jarige leeftijd dagelijks tot 18 gram van de vitamine in.
Vitamine C is een uiterst veelzijdige vitamine die het lichaam nodig heeft voor verschillende stofwisselingsprocessen. De vitale stof is vooral bekend om zijn werking op het immuunsysteem, maar is bijvoorbeeld ook betrokken bij de opbouw van bindweefsel.
In het menselijk lichaam speelt vitamine C vooral als antioxidatieve stof een cruciale rol. Een antioxidant kan de oxidatie van andere stoffen vertragen of zelfs volledig voorkomen. In het menselijk organisme zijn antioxidanten vooral van belang voor de inactivatie van reactieve zuurstofsoorten (ROS), ook wel vrije radicalen of zuurstofradicalen genoemd.
Vrije radicalen zijn hoogreactieve en agressieve stofwisselingsproducten. De aanwezige zuurstofverbindingen zijn voortdurend op zoek naar een verbinding met andere elektronen. Deze elektronen onttrekken ze aan andere atomen of moleculen, waardoor nieuwe radicalen ontstaan. Als gevolg van deze ongelukkige kettingreactie ontstaat er in het lichaam oxidatieve stress.
Vrije radicalen en oxidatieve stress beschadigen niet alleen eiwitten, vetzuren, koolhydraten, collageen, elastine en celwanden en celorganellen, ze reageren ook met het DNA. Dit leidt tot puntmutaties, enzymstoornissen en verstoringen van de celfunctie.
Freie Radikale verhogen onder andere het risico op:
Als antioxidant is vitamine C essentieel voor het behoud van de gezondheid. Vanwege zijn hoge antioxidatieve potentieel wordt vitamine C aan veel voedingsmiddelen toegevoegd, zoals vlees- of vleeswaren.
Bij verschillende stofwisselingsreacties is vitamine C als cofactor betrokken. Zo heeft het lichaam vitamine C onder andere nodig voor de synthese van collageen. Collageen is een eiwit dat voorkomt in het bindweefsel, in de botten en in het kraakbeen. Zo is bijvoorbeeld de hydroxylatie - een chemische reactie voor de introductie van zogenaamde hydroxygroepen - van het aminozuur proline door hydroxyproline zonder vitamine C als cofactor niet mogelijk.
Vitamine C is ook betrokken bij de productie van steroïde hormonen zoals bijvoorbeeld cortisol of testosteron, evenals bij de synthese van galzuren en aminozuren. Ook de opname van zink en ijzer wordt door de vitamine bevorderd.
Een vitamine C-tekort ontstaat altijd wanneer de lichaamseigen vitaminevoorraden uitgeput zijn en de inname via de voeding niet voldoende is om aan de behoefte te voldoen. Een vitamine C-spiegel in het bloed tussen 11 en 28 µmol/l duidt op een ondervoeding, terwijl bloedwaarden onder 11 µmol/l wijzen op een duidelijk klinisch tekort met bijbehorende tekortsymptomen. Echter, het vitamine C-tekort ontwikkelt zich meestal geleidelijk en blijft daardoor vaak aanvankelijk onopgemerkt.
In tegenstelling tot veel andere levensvormen is de mens niet in staat om vitamine C te produceren. Het lichaam is dus afhankelijk van een vitamine-rijke voeding of suppletie. Een vitamine C-tekort kan vooral ontstaan door een onevenwichtige voeding met weinig fruit en groenten.
Maar ook wie dagelijks verse fruit en groenten eet, kan lijden aan een tekort. Een aantasting van het maag- en darmkanaal, bijvoorbeeld bij chronisch ontstekingsziekten van de darmen zoals de ziekte van Crohn of colitis ulcerosa, kan leiden tot een verminderde opname. Eveneens zijn er mensen die genetisch gezien vitamine C slecht kunnen opnemen.
In bepaalde situaties kan de behoefte aan vitamine C verhoogd zijn. Wie rookt, veel sport doet of zich in een stressvolle levensfase bevindt, heeft meer vitamine C nodig. Risicogroepen voor een tekort aan vitamine C zijn vooral:
Een tekort aan Ascorbinezuur kan ernstige gevolgen hebben. De bekendste aandoening die voortkomt uit een vitamine C-tekort is scheurbuik. Tegenwoordig komt scheurbuik nog maar zeer zelden voor. Onderzoeksresultaten wijzen erop dat een vitamine C-tekort het risico op degeneratieve oogziekten en aandoeningen van de tussenwervelschijven kan verhogen. De volgende symptomen kunnen bovendien wijzen op een vitamine C-tekort:
Citrusvruchten zijn bekend als klassieke hoofdleveranciers van vitamine C. Maar ook koolsoorten zoals broccoli, spruitjes of boerenkool zijn rijk aan vitamine C. Het Amerikaanse ministerie van Landbouw (USDA) heeft een uitgebreide tabel samengesteld met duizenden voedingsmiddelen en hun vitamine C-gehalte.
Fruit en fruitsappen:
Aan de hand van deze tabel wordt duidelijk dat fruit en groenten de belangrijkste leveranciers van vitamine C zijn. Het is echter belangrijk op te merken dat de vitamine-inhoud kan variëren afhankelijk van de soort en de teelt. Belangrijk hierbij is: vitamine C is uiterst gevoelig en degradeert vooral door licht en warmte. Spinazie, die bij een temperatuur van 20 graden gedurende twee dagen wordt opgeslagen, verliest 80 procent van zijn vitamine-inhoud.
Omdat vitamine C wateroplosbaar is, gaan er al bij het wassen van fruit en groenten grote hoeveelheden verloren. Het verlies tijdens het wassen is bijzonder hoog wanneer de voedingsmiddelen voor het wassen worden verkleind. Ook snijden, raspen en pureren versnellen de enzymatische afbraak.
Om vitamineverlies tijdens het koken te voorkomen, moet de kooktijd zo kort mogelijk worden gehouden. Groenten moeten daarom altijd in reeds kokend water worden gedaan. Wie zijn groenten wil invriezen, moet ze eerst kort blancheren. Op deze manier wordt de enzymatische afbraak van vitamines gestopt en blijven de groenten rijker aan vitamines.
De Acerola-kers heeft het hoogste vitamine C-gehalte van alle planten. De vrucht is echter niet alleen rijk aan vitamine C, maar bevat ook aanzienlijke hoeveelheden provitamine A, vitamine B1 en vitamine B2.
Oorspronkelijk komt de steenfruit uit Zuid-Amerika. Tegenwoordig wordt het vooral verbouwd in Mexico, Florida, Guatemala, Panama en Brazilië. Ook al doet de naam het vermoeden, de Acerola is niet verwant aan de inheemse kers.
Evenals de kers wordt de Acerola-kers echter ook tot drie centimeter groot, is rond en heeft een rode kleur. De vrucht is binnen 25 dagen rijp en kan tot vier keer per jaar van de boom worden geoogst. Hij smaakt vrij zuur en is vanwege zijn dunne schil niet transporteerbaar. Daarom zijn er in Europa nauwelijks verse Acerola-bessen te koop.
De vitamineleverancier is echter verkrijgbaar in de vorm van sap of poeder. In het bijzonder kan het poeder veelzijdig worden gebruikt als voedingssupplement en levert naast vitamine C ook secundaire plantenstoffen en mineralen zoals kalium of ijzer.
Baobab is de Afrikaanse apenbroodboomvrucht en staat bekend als superfood uit Afrika. Al eeuwenlang wordt Baobab in Afrika gebruikt als een natuurlijk geneesmiddel.
De in de savanne voorkomende baobabbomen kunnen een hoogte van tot 25 m bereiken en duizenden jaren oud worden. Op 20-jarige leeftijd draagt de boom voor het eerst vruchten. De baobabvrucht is eivormig en heeft een harde schil die bedekt is met haren. In het binnenste bevinden zich zaden die het witte vruchtvlees bevatten.
In Europa is Baobab vooral in poedervorm verkrijgbaar. Dit poeder bevat niet alleen gemiddeld zes keer meer vitamine C dan sinaasappels, het is ook rijk aan kalium en calcium. Vermeldenswaard is verder het gehalte aan polyfenolen. Deze aromatische verbindingen beïnvloeden niet alleen kleur en smaak, maar kunnen ook een positieve invloed op de gezondheid hebben.
Vitamine C heeft een lage toxiciteit en ook bij hogere doseringen slechts weinig bijwerkingen. Om mogelijke bijwerkingen te voorkomen, mag een dagelijkse dosis van 2000 mg niet worden overschreden.
Tot de mogelijke bijwerkingen van vitamine C-suppletie behoren bij een hogere dosering:
Vaak komen nierstenen ook voor op de lijst van mogelijke bijwerkingen bij langdurige inname van vitamine C. Ascorbinezuur wordt in het lichaam gedeeltelijk omgezet in oxaalzuur. Dit is op zijn beurt een bestanddeel van calciumoxalaatstenen, die zich in de afvoerende urinewegen kunnen vormen.
Hoewel sommige studies tot de conclusie komen dat vitamine C het risico op nierstenen niet verhoogt, suggereren andere onderzoeksresultaten dat er inderdaad een verband is. Over het algemeen kan het absolute risico op een niersteenaandoening door vitamine C-suppletie echter als vrij laag worden ingeschat.
Tot de mogelijke interacties behoren:
Om tekortkomingen te voorkomen, raadt de Duitse Vereniging voor Voeding (DGE) afhankelijk van leeftijd en geslacht een inname van 20 tot 155 mg vitamine C per dag aan.
Zwangere vanaf de vierde maand van de zwangerschap hebben een verhoogde behoefte en zouden daarom dagelijks minstens 105 mg vitamine C moeten innemen. Voor vrouwen die borstvoeding geven, bedraagt de dagelijkse behoefte zelfs 125 mg. Ook raadt de DGE rokers een verhoogde inname van 135 tot 155 mg vitamine C per dag aan.
De aanbevolen dagelijkse behoefte is bij een verder volkomen gezonde persoon voldoende om een acute vitaminegebrek met bijbehorende symptomen te voorkomen. Externe factoren zoals bijvoorbeeld UV-straling, vervuiling, slechte eetgewoonten, maar ook infecties of chronische ziekten kunnen de behoefte aan vitamine C verhogen.
Daarnaast moet worden opgemerkt dat slechts een deel van de opgenomen vitamine uiteindelijk beschikbaar is voor het lichaam. Dit komt doordat de beschikbaarheid van ascorbinezuur ook afhangt van de absorptie in de darmen, het transport naar de weefsels en de herabsorptie in de nieren.
Wat betreft de juiste dosering zijn er verschillende meningen. Zo komen Frei et al. tot de conclusie dat de optimale dosering ter preventie van tekorten 200 mg vitamine C per dag bedraagt.
Het Linus Pauling Instituut van de Oregon State University raadt volwassenen echter 400 mg vitamine C per dag aan, wat ver boven de aanbevolen dagelijkse dosis van de Duitse Vereniging voor Voeding ligt. De onderzoekers baseren zich op verschillende studies die de relatie tussen het innemen van voedingssupplementen en de vitamine-spiegels in het bloedplasma onderzochten. Hieruit bleek bij de gezonde proefpersonen het beste effect bij de inname van 400 mg vitamine C per dag.
De wetenschappers van het Linus Pauling Instituut wijzen er echter op dat deze dosering alleen bedoeld is voor het behoud van de gezondheid en niet voor de behandeling van ziekten. Mensen die aan een ziekte lijden, kunnen een aanzienlijk verhoogde behoefte hebben en moeten hun dosering dienovereenkomstig aanpassen.
Vitamine C is tijdens de zwangerschap van groot belang voor de ontwikkeling van de ongeborene. Een tekort aan vitamine C bij de aanstaande moeder kan de hersenontwikkeling van het kind beïnvloeden. In een studie van de Universiteit van Kopenhagen werden bij een tekort aan vitamine C ontwikkelingsstoornissen in het gebied van de hippocampus waargenomen. Dit deel van de hersenen is vooral verantwoordelijk voor het geheugen en het leren.
Evenzo toonde een studie van Schjoldager et al. aan dat een tekort aan vitamine C leidde tot een verminderde placenta-functie en tot een kleinere grootte van de placenta. Een tekort aan vitamine C kan op deze manier ook leiden tot een lager geboortegewicht.
Om ethische redenen zijn de onderzoeksresultaten uitsluitend gebaseerd op proeven met cavia's. Aangezien zij, net als mensen, zelf geen vitamine C kunnen aanmaken, zijn ze goed geschikt als studie-model.
Om afwijkingen bij het ongeboren kind te voorkomen, moeten zwangere vrouwen daarom zorgen voor een voldoende inname van vitamine C en zich houden aan de aanbevelingen van de Duitse Vereniging voor Voeding.
Tijdens de borstvoeding is de behoefte aan vitamine C met tot wel 50 procent verhoogd. Er is ongeveer 50 mg vitamine C nodig per 750 ml moedermelk. Voor een gezonde ontwikkeling hebben kinderen vitamine C nodig. Een studie uit 2005 toont aan dat een vitamine C-rijke voeding tijdens de borstvoeding het risico op atopische aandoeningen bij het kind vermindert. Tot de atopische aandoeningen behoren onder andere eczeem, allergische rhinoconjunctivitis en allergisch bronchiaal astma.
Studien tonen aan dat borstvoeding gegeven kinderen betere vitamine C-niveaus hebben dan kinderen die melkpoeder krijgen. Zelfs als de moeder maar weinig vitamine C in haar bloed heeft, worden de kinderen voldoende voorzien. Om een tekort bij de moeder te voorkomen, kan het nuttig zijn om tijdens de borstvoedingsperiode voedingssupplementen in te nemen. De dosering moet daarbij gebaseerd zijn op de door de DGE aanbevolen dagelijkse behoefte voor zogende moeders.
Wie regelmatig sport, zou zich volgens de voedingsaanbevelingen van de DGE moeten voeden om zijn lichaam van alle voedings- en vitalstoffen te voorzien. Vooral bij topsporters kunnen echter aanpassingen van deze aanbevelingen nodig zijn. Sporters hebben namelijk een hogere behoefte aan koolhydraten, eiwitten en micronutriënten.
Voor succes in uithoudings- en krachttraining is de functie van de mitochondriën in de spiercellen van belang, want in deze krachtcentrales van de cellen wordt de energiedrager adenosinetrifosfaat (ATP) geproduceerd. ATP is een belangrijke voorwaarde voor de beweging van de spier. Het antioxidatieve vitamine C kan de mitochondriën van de lichaamscellen beschermen tegen de vrije radicalen die tijdens het sporten in grotere hoeveelheden ontstaan.
Zo konden Nakhostin-Roohi et al. in hun studie uit 2008 met de toediening van 1000 mg vitamine C voor een sporteenheid van 30 minuten spierschade significant verminderen. Ook de lipidperoxidatie door radicalen en hoogreactieve zuurstofsoorten, die kan leiden tot celbeschadiging, was minder uitgesproken dan in de placebogroep.
Een hoge dosis vitamine C-suppletie van 3 g vitamine C per dag toonde in een andere studie ook positieve effecten op de toestand van de spieren. Na een intensieve training werd bij de proefpersonen in de vitamine C-groep een lagere creatinekinase-waarde in het bloed aangetoond. Dit wijst erop dat er minder spiercellen beschadigd zijn. De proefpersonen klaagden bovendien minder over spierpijn en ook de glutathionratio als marker voor oxidatieve stress viel positiever uit dan in de controlegroep.
Niet alle studies kunnen deze positieve effecten echter bevestigen. Zo toonde de supplementatie van vitamine C in een studie van Theodorou et al. uit 2011 geen effect op de spierkracht. Ook de uithoudingsvermogen kan niet altijd worden verbeterd door het innemen van voedingssupplementen met vitamine C.
Bij de onvolledige verbranding van tabak ontstaan er ongeveer 4000 chemische verbindingen, waarvan veel als kankerverwekkend worden beschouwd. Bovendien worden met elke trek aan de sigaret talrijke vrije radicalen vrijgegeven, die de DNA en andere structuren in het lichaam beschadigen. Roken leidt echter niet alleen tot een vernauwing en verharding van de bloedvaten, maar vaak ook tot een vitamine C-tekort. Dit verhoogt op zijn beurt het risico op vervolgschade.
Rokers hebben een significant lagere vitamine C-spiegel dan niet-rokers. Vooral bij mensen die meer dan 20 sigaretten per dag roken, is er een duidelijk tekort. Dit heeft vermoedelijk twee redenen: Ten eerste verbruiken rokers aanzienlijk meer vitamine C, omdat ze meer oxidatieve stress ervaren. Ten tweede eten rokers doorgaans minder gezond dan niet-rokers. Maar zelfs bij dagelijkse consumptie van voedingsrijk fruit en groenten is de vitamine C-spiegel bij rokers vaak te laag vanwege het hoge verbruik.
Atemhalingsproblemen, hoesten en bronchitis zijn de typische tekenen van de chronische obstructieve longziekte (COPD). Vooral rokers zijn getroffen door COPD. Een Koreaans onderzoeksteam voerde een studie uit met meer dan 3000 deelnemers. 512 van deze deelnemers waren COPD-patiënten.
In deze studie bleek een lage inname van vitamine C een risicofactor te zijn voor de chronisch obstructieve longziekte. Al met een inname van 85 tot 140 mg vitamine C per dag kon het ziekte risico bij zware rokers met ongeveer 76 procent worden verlaagd in vergelijking met proefpersonen met een dagelijkse inname van minder dan 48 mg.
Vitamine C lijkt ook een positieve invloed te hebben op de longfunctie van rokers. Door de chronische ontsteking die door sigarettenrook in de luchtwegen ontstaat, hebben veel rokers last van ademhalingsproblemen. Bij de longfunctie-test scoren rokers die dagelijks meer dan 70 mg vitamine C innemen, aanzienlijk beter.
Bij langdurige rokers kan zich in de loop der jaren een longemfyseem ontwikkelen. Hierbij is er door een onomkeerbare vernietiging van het longweefsel een abnormaal verhoogde luchtinhoud in de longen. Tot de typische symptomen van de aandoening behoren naast kortademigheid en een blauwe verkleuring van de huid ook een geringe ademhalingscapaciteit.
In dierproeven bleek vitamine C effectief te zijn in de preventie van longemfyseem. De vitamine werkt niet alleen tegen oxidatieve stress, maar stimuleert ook de collageensynthese in het longweefsel. Eveneens toonden de knaagdieren een toename van de zogenaamde Vascular Endothelial Growth Factors, die de groei van het vasculaire endotheel stimuleren. Hierdoor kon het door de rook beschadigde longweefsel beter regenereren.
De aanvulling van vitamine C bij rokers zou dus kunnen worden gebruikt voor de medicamenteuze preventie van longemfyseem. Om de effectiviteit bij mensen te testen, zijn echter verdere studies nodig. In ieder geval zouden rokers de verhoogde behoefte aan vitamine C in overweging moeten nemen en dagelijks minimaal 130 mg vitamine C innemen.
Dat roken tijdens de zwangerschap negatieve gevolgen heeft voor de gezondheid van het ongeboren kind, zou inmiddels algemeen bekend moeten zijn. Artsen schatten dat toch elke vijfde zwangere vrouw nog steeds naar de sigaret grijpt. De lijst met mogelijke schade bij het kind is lang:
Vrouwen die tijdens de zwangerschap niet willen stoppen met roken, kunnen de negatieve effecten van sigarettenrook op hun kind ten minste gedeeltelijk verminderen door vitamine C in te nemen. Als de moeder tijdens de zwangerschap dagelijks 500 mg vitamine C inneemt, verbetert de longfunctie van het kind. Het primaire doel moet natuurlijk altijd rookstop zijn.
Het aantal kankergevallen neemt wereldwijd steeds verder toe. In 2012 kregen al 14 miljoen mensen de kwaadaardige ziekte. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) verwacht dat in 2030 elk jaar meer dan 20 miljoen mensen de diagnose kanker zullen krijgen.
Tot de meest voorkomende kankersoorten bij mannen behoren prostaatkanker, darmkanker en longkanker. Vrouwen krijgen daarentegen vooral te maken met borstkanker en darmkanker. Volgens een Britse studie zou 40 procent van alle kankergevallen voorkomen kunnen worden door veranderingen in de levensstijl. Naast roken hebben ook voeding en de inname van voedings- en vitalstoffen een beslissende invloed op de ontwikkeling van kanker.
In de vroege jaren '70 beweerde Linus Pauling dat vitamine C als antioxidant een cruciale rol speelt in de kankertherapie. Pauling en zijn collega's gaven terminaal zieke kankerpatiënten gedurende een periode van 10 dagen dagelijks een infusie van 10 g vitamine C. Vervolgens werd de behandeling voortgezet met orale inname. Er werd een duidelijke verlenging van de gemiddelde overlevingstijd bij de patiënten waargenomen.
In een studie van Monti et al. uit 2012 kregen patiënten met een gemetastaseerde alvleesklierkanker ook een intraveneuze toediening van vitamine C. De dosis lag hier echter op 50, 75 of 100 g per infusie en vond plaats in combinatie met chemotherapie. Ondanks de korte behandelingsduur van acht weken nam de primaire tumor bij sommige patiënten af.
Vergelijkbare successen konden Drisko et al. en Padayatty et al. in hun studies met de intraveneuze toediening van vitamine C bereiken. Het is echter belangrijk op te merken dat het hier gaat om studies met relatief weinig deelnemers en zonder controlegroep.
Een bijzondere werkingswijze van vitamine C bij darmkanker werd onthuld door Yun et al. in hun preklinische studie uit 2015. Ze ontdekten dat vitamine C zich selectief richt op kankercellen met zogenaamde KRAS- of BRAF-mutaties.
Ongeveer 40 procent van alle darmtumoren vertoont een mutatie in het KRAS-gen en is ongevoelig voor de therapie met de monoklonale antilichamen Cetuximab en Panitumumab. 10 procent van alle patiënten met darmkanker heeft een mutatie in het BRAF-gen. Deze tumoren worden als bijzonder agressief beschouwd.
Cellen die door deze mutatie zijn aangetast, vormen op hun oppervlak in grotere hoeveelheden een bepaalde glucose transporter. Via deze transporter kan vitamine C de cel binnendringen en de kankercellen vernietigen.
Hoewel de onderzoekers tot nu toe alleen in dierproeven succes hebben geboekt, zullen er in de toekomst verdere klinische studies met kankerpatiënten volgen. Mocht de therapie hier ook effectief blijken te zijn, dan zou deze nuttig kunnen zijn voor patiënten met alvleesklierkanker. Ook hier komen vaak KRAS-mutaties voor.
De hoge dosis therapie met vitamine C wordt door de meeste kankerpatiënten goed verdragen. De proefpersonen rapporteren in verschillende studies over een verbeterde levenskwaliteit. Ze hebben minder vaak last van braken en misselijkheid of chronische vermoeidheid. De vitamine C-suppletie lijkt bovendien de toxiciteit en daarmee ook de bijwerkingen van de chemotherapie te verminderen.
Erfolge in de behandeling van kanker konden uitsluitend worden bereikt via de intraveneuze toediening van hoge doses vitamine C. Met orale suppletie konden de onderzoekers geen voldoende hoge vitamine-spiegels in het bloed bereiken. De orale inname van vitamine C speelt daarom eerder een rol in de preventie van kankeraandoeningen.
Wetenschappelijke studies wijzen keer op keer op het feit dat vitamine C een rol zou kunnen spelen bij de preventie van kanker. Zo toonde een meta-analyse uit 1991 een significante preventieve werking van vitamine C op de ontwikkeling van keelkanker, slokdarmkanker, mondholtekanker en alvleesklierkanker. Ook werden er verbanden gevonden tussen vitamine C en borstkanker, maagkanker, baarmoederhalskanker en darmkanker.
Evenzo lijkt de inname van vitamine C het risico op longkanker te verlagen. Een andere meta-analyse uit 2014 komt tot de volgende conclusie: als de dagelijkse inname van vitamine C met 100 mg toeneemt, vermindert het risico op longkanker met ongeveer zeven procent.
De voorliggende studies maken de conclusie mogelijk dat de inname van vitamine C en de infusietherapie met hooggedoseerde vitamine C de levenskwaliteit van tumorpatienten verbeteren en de bijwerkingen van chemotherapie of radiotherapie verminderen. De antitumorale effecten zijn weliswaar in veel studies aangetoond, maar voor een vaste vestiging in de standaard kankertherapie is verder onderzoek nodig.
Voor de kankerpreventie wordt aanbevolen om regelmatig vitamine C via de voeding en eventueel ook via voedingssupplementen in te nemen.
Het menselijke organisme is weliswaar niet in staat om vitamine C te produceren, maar kan de stof wel opslaan. Organen en weefsels zoals de milt, de hersenen of de bijnieren dienen als opslagplaatsen. Vitamine C komt ook voor in het bloedplasma en in een deel van de witte bloedcellen (leukocyten). De opslagcapaciteit voor vitamine C bedraagt gemiddeld tussen de 1000 en 5000 mg.
Voedingssupplementen met vitamine C zijn in verschillende vormen verkrijgbaar. Allereerst kan er een onderscheid gemaakt worden tussen synthetische en natuurlijke vitamine C. Natuurlijke vitamine C wordt bijvoorbeeld gewonnen uit de Acerola-kers, terwijl synthetische vitamine C in het laboratorium wordt geproduceerd uit de uitgangsstof D-glucose.
In dierstudies zijn er soms duidelijke verschillen in de bio-beschikbaarheid van kunstmatig en natuurlijk vitamine C. Het vitamine C uit fruit wordt door de meeste dieren beter opgenomen en benut. In humanstudies konden deze resultaten echter niet worden gerepliceerd. Het synthetische vitamine C kan door mensen net zo goed worden benut als de natuurlijke vorm.
Een groot voordeel van vitamine C van natuurlijke oorsprong is echter: het komt meestal niet geïsoleerd voor, maar in combinatie met secundaire plantenstoffen. Normaal gesproken levert vitamine C uit fruit, in tegenstelling tot kunstmatig geproduceerde ascorbinezuur, ook secundaire plantenstoffen die de werking van het vitamine kunnen versterken en bovendien ervoor zorgen dat het vitamine niet te snel wordt afgebroken.
Vitamine C is verkrijgbaar in capsule- en poedervorm. De vitamine C capsules maken het gemakkelijk om regelmatig in te nemen, omdat ze smaakloos zijn en snel kunnen worden doorgeslikt. Ze zijn bovendien maagvriendelijk en goed verdraagbaar. Aangezien de capsule in de maag geleidelijk oplost, stijgt het vitamine C-niveau langzamer en continu.
Natuurlijk Vitamine C is ook als poeder verkrijgbaar. Het Vitamine C poeder is ideaal voor mensen die niet graag capsules of tabletten doorslikken. De smaak hangt af van de oorsprongsstof. Zo smaakt het Acerola-poeder, dat rijk is aan Vitamine C, fruitig fris met een aangename zure toets. Vitamine C-poeder kan eenvoudig in water worden geroerd of aan yoghurt, smoothies en dergelijke worden toegevoegd. De dosering kan hier afhankelijk van de behoefte volledig individueel worden aangepast.
Bij overbelasting of verkeerde belasting reageert het menselijke organisme met stress. De belastingen kunnen van heel verschillende aard zijn. Tot de interne triggers behoren bijvoorbeeld prestatiedruk of tijdsdruk, lichamelijke overbelasting, angst of problemen in de relatie. Externe stressfactoren zijn daarentegen vooral lawaai, hitte of kou.
Bij stress stoot het lichaam meer stresshormonen zoals cortisol uit. Cortisol verhoogt de bloedsuikerspiegel, zodat er voldoende glucose beschikbaar is voor het lichaam. Het beïnvloedt echter ook de bloeddruk en tal van andere stofwisselingsprocessen.
Stress is een normaal proces. Wanneer de belastingen echter langdurig aanwezig zijn, kan het lichaam zich niet meer herstellen. Chronische stress heeft een negatieve invloed op de hormoonhuishouding en bevordert daardoor de ontwikkeling van depressies en overgewicht. Bovendien verhoogt chronische stress het risico op hart- en vaatziekten en de ziekte van Alzheimer.
Sinds meer dan 15 jaar registreren de zorgverzekeraars een alarmerende toename van stressgerelateerde ziekteverzuim. Van de 15 verzuimdagen per persoon per jaar zijn 2,5 verzuimdagen te wijten aan psychische stressgerelateerde klachten zoals angst- en stressstoornissen en depressies. Gezien deze cijfers wordt duidelijk waarom het belangrijk is om vroegtijdig tegen stress en de gevolgen ervan op te treden.
Bij laboratoriumdieren konden onderzoekers in experimenten met hooggedoseerd vitamine C de afgifte van cortisol bij stress verlagen. Tegelijkertijd bereikten ze door de toediening van ascorbinezuur de vermindering van stressgerelateerde lichamelijke reacties en konden ze de stressgerelateerde mortaliteit verlagen.
Brody et al. onderzochten in hun studie uit 2002 de vraag of deze resultaten ook op mensen toepasbaar zijn. Aan de placebogecontroleerde dubbelblinde studie namen 120 gezonde volwassenen deel. Er werd gebruikgemaakt van de Trier Social Stress Test, waarmee psychische stress kan worden opgewekt. De helft van de proefpersonen nam gedurende een periode van twee weken voor deze test dagelijks 3000 mg vitamine C in. De andere helft ontving een placebopreparaat.
In vergelijking met de placebogroep ervoeren de deelnemers van de vitamine C-groep subjectief minder stress. Hoewel hun cortisolniveau ook snel steeg, daalde het echter sneller weer.
Evenzo konden de onderzoekers een positieve invloed op de bloeddruk vaststellen: Zowel de systolische als de diastolische bloeddrukwaarden stegen in de Ascorbinegroep onder stress minder. Bovendien daalde de bloeddruk al na ongeveer 10 minuten weer naar het uitgangsniveau, terwijl de placebo-deelnemers zelfs na 40 minuten nog verhoogde bloeddrukwaarden vertoonden.
De exacte werkingsmechanisme van vitamine C op stress en de effecten ervan is nog niet bekend. De brede stressverlagende eigenschappen zijn echter opmerkelijk. Vooral patiënten met een neiging tot hart- en vaatziekten die tegelijkertijd aan chronische stress zijn blootgesteld, kunnen profiteren van vitamine C-suppletie.
Skorbut is een aandoening die wordt veroorzaakt door een ernstig tekort aan vitamine C. Daarom behoort de ziekte tot de zogenaamde hypo- of avitaminosen. Bij zuigelingen wordt scorbut ook wel het Möller-Barlow-syndroom genoemd.
Al in het tweede millennium voor Christus was scheurbuik bekend in Egypte. Ook in de geschriften van de bekende arts Hippocrates en de Romeinse auteur Plinius wordt de vitaminegebrekziekte genoemd. De oorzaak van de aandoening was op dat moment echter nog onbekend.
Van de 15e tot de 18e eeuw was scheurbuik de belangrijkste doodsoorzaak onder zeelieden. De eenzijdige voeding op zee zonder verse producten leidde bij veel zeelieden tot een ernstig vitaminegebrek. In 1754 ontdekte de scheepsarts James Lind toevallig dat citrusvruchten hielpen tegen de gevreesde ziekte. Hierdoor verloor scheurbuik tenminste gedeeltelijk zijn angstaanjagende karakter.
Talrijke ziektegevallen kwamen pas weer naar voren bij soldaten tijdens de beide wereldoorlogen, evenals in de Duitse concentratiekampen en in de Sovjetarbeidskampen.
De aandoening van de maag ontwikkelt zich geleidelijk, waardoor symptomen vaak pas na enkele maanden optreden. Tot de typische klachten behoren:
In het ergste geval leidt scheurbuik tot de dood door een hartzwakte.
Hoewel scheurbuik tegenwoordig niet meer zo'n belangrijke rol speelt als vroeger, is de ziekte echter niet uitgeroeid. In de huidige tijd komt het vooral voor in ontwikkelingslanden bij ondervoede mensen.
Maar ook in de geïndustrialiseerde landen kunnen mensen lijden aan een uitgesproken vitamine C-tekort. Vooral alcoholisten, mensen met chronische darmziekten of eetstoornissen lopen risico. Aangezien scheurbuik niet wijdverspreid is, bestaat het gevaar dat de ziekte ondanks de kenmerkende symptomen over het hoofd wordt gezien. Zo stierf in 2011 een achtjarig jongetje in Wales aan scheurbuik.
Patiënten met symptomen van scheurbuik of mensen met onspecifieke symptomen die tot een risicogroep kunnen worden gerekend, zouden daarom op scheurbuik getest moeten worden. Hiervoor is een eenvoudige bepaling van het vitamine C-niveau in het bloed voldoende.
Antioxidanten beschermen het lichaam tegen vrije radicalen. Deze hoogreactieve zuurstofverbindingen hebben een onstabiele chemische structuur, omdat ze een elektron missen. Om weer volledig te worden, zoeken ze naar een passend elektron dat ze van een intact molecuul kunnen afpakken. Deze elektronenroof wordt ook wel oxidatie genoemd.
Het molecuul dat zijn elektron aan het radicaalmolecuul heeft verloren, mist nu ook een elektron. Het wordt daardoor zelf een vrij radicaal, dat op zoek is naar een passend deeltje. Op deze manier begint een kettingreactie die uiteindelijk leidt tot oxidatieve stress.
Een hoge mate van oxidatieve stress kan verschillende schade in het lichaam veroorzaken. De vrije radicalen beïnvloeden de cellen in hun functie of leiden zelfs tot celdood. Ze beschadigen het DNA en inactiveren enzymen.
De schade kan zich als volgt uiten:
Antioxidanten zoals vitamine C kunnen het lichaam op twee verschillende manieren beschermen tegen schadelijke vrije radicalen. Zo geeft vitamine C de vrije radicalen 'vrijwillig' een elektron en beschermt zo de lichaamscellen tegen het oxidatieproces. Wordt er een elektron van een vitamine C-molecuul afgenomen, dan wordt het bovendien geen vrij, maar een stabiel radicaal. Daarmee is de gevaarlijke reactiecyclus onderbroken.
Verschillende studies bevestigen de antioxidatieve werking van vitamine C. Het gebruik van supplementen met vitamine C ter bescherming tegen hart- en vaatziekten of andere gevolgen van radicalenbelasting is echter omstreden. Zo meldt een meta-analyse uit 2007 in verband met de regelmatige inname van supplementen met antioxidanten zoals vitamine C, A en E over een verhoogde sterfte.
Het is echter belangrijk op te merken dat de meeste van deze studies de effecten van geïsoleerd en doorgaans kunstmatig vitamine C onderzoeken. Er zijn aanwijzingen dat vitamine C uit natuurlijke bronnen zoals bijvoorbeeld Acerola of Baobab deze schadelijke effecten niet vertoont.
Vitamine C is bekend als dé immuniteitsbooster. Deze vitale stof stimuleert de aanmaak van witte bloedcellen (leukocyten) en draagt ook bij aan de productie van interferonen.
Interferonen zijn eiwitten of glycoproteïnen die niet alleen immuunstimulerend zijn, maar ook antiviraal en antibacterieel werken. Verder verhoogt vitamine C de activiteit van de zogenaamde natuurlijke killercellen, die abnormale cellen, zoals bijvoorbeeld kankercellen of door virussen geïnfecteerde cellen, kunnen identificeren en doden.
Van de immuunversterkende werking van de vitalstof profiteren vooral kinderen en oudere mensen. Zo bleven kinderen die in een placebogecontroleerde dubbelblinde studie dagelijks één of twee gram vitamine C innamen, minder vaak ziek van school. Ze hadden duidelijk minder vaak last van verkoudheid en hoest dan de kinderen uit de vergelijkingsgroep.
Een studie uit 1998 toont bovendien aan dat een dagelijkse dosis van 200 mg vitamine C de effectiviteit van de immuuncellen bij oudere mensen kan stimuleren. Een andere studie uit hetzelfde jaar bevestigt dat het immuunsysteem van oudere vrouwen significant wordt versterkt door de inname van vitamine C en vitamine E.
De prophylactische inname van vitamine C kan niet alleen de frequentie van verkoudheden verminderen, maar ook de duur ervan. Gemiddeld vermindert de ziekteduur bij volwassenen met acht en bij kinderen zelfs met veertien procent. Ook de ernst van de verkoudheidssymptomen is na een vitamine C-profilaxe minder uitgesproken.
Vitamine C speelt een cruciale rol voor de gezondheid van het tandvlees en de tanden. Tandvleesbloeding is een typisch symptoom van de vitaminegebrekziekte scheurbuik. Maar ook een minder uitgesproken tekort kan tandvleesproblemen veroorzaken.
Een tekort aan vitamine C kan aan de ene kant het tandvlees beschadigen door een verminderde collageenproductie. Aan de andere kant vertoont vitamine C een antihistaminische werking. Blijft deze uit, dan leidt dit tot meer ontstekingen.
Een veelvoorkomende oorzaak van tandvleesbloeding is tandvleesontsteking (gingivitis). Deze wordt in de meeste gevallen veroorzaakt door een bacteriële infectie. De betrokkenen lijden niet alleen onder tandvleesbloeding, maar ook onder pijn. Onbehandeld kan de tandvleesontsteking uiteindelijk zelfs leiden tot tandverlies.
Vitamine C heeft zich in de therapie van gingivitis als nuttig bewezen. In het bijzonder kunnen mondverzorgingsproducten met vitamine C de antioxidatieve activiteit van het speeksel verhogen en zo de ontsteking verminderen.
Vitamine C heeft zich als bijzonder effectief bewezen in de bestrijding van de bacterie Porphyromonas gingivalis. Deze bacterie wordt beschouwd als een marker voor een bijzonder ernstige en agressieve vorm van parodontitis. Dit leidt niet alleen tot tandvleesbloeding, maar al na korte tijd tot het verlies van tanden. Vitamine C kan de toxische werking van de bacteriën op de cellen van het tandvlees verminderen en zo parodontitis tegengaan.
Vitamine C speelt een sleutelrol in de wondgenezing. Zo is de vitalstof betrokken bij alle fasen van de genezing. Een onopgemerktek tekort kan dus de oorzaak zijn van wondgenezingsstoornissen.
De wondgenezing verloopt in fasen die elkaar in de tijd opvolgen en gedeeltelijk ook overlappen. In de exsudatiefase, ook wel de inflammatoire fase genoemd, staan de stimulatie van het genezingsproces en de dood van binnengedrongen ziekteverwekkers centraal. Voor de reiniging van de wond zijn vooral lymfocyten, neutrofiele granulocyten, monocyten en macrofagen van belang.
Bijzonder de neutrofiele granulocyten lossen afgestorven weefsel op en nemen daarnaast bacteriën in zich op. Vervolgens vallen ze uiteen en lokken zo andere immuuncellen aan. Voor dit belangrijke proces heeft het lichaam vitamine C nodig.
In de tweede wondgenezingsfase, de proliferatieve of granulatiefase, vormt zich nieuw weefsel dat de wond opvult. De zogenaamde fibroblasten versnellen de weefselopbouw door een verhoogde synthese van collageen. Voor de vorming van collageen speelt vitamine C een belangrijke rol.
De voedingsstof fungeert als cofactor voor de omzetting van proline naar hydroxyproline en van lysine naar hydroxylysine. Terwijl hydroxyproline bijdraagt aan de versteviging van het collageenmolecuul, zorgt hydroxylysine voor de crosslinking van collageenmoleculen. Als deze omzettingsprocessen niet plaatsvinden, worden er alleen beschadigde structurele eiwitten gevormd.
In de derde wondfase wordt het defectweefsel uit de tweede wondgenezingsfase omgevormd tot littekenweefsel. Als er hier door een vitamine C-tekort verstoringen in de collageenvorming optreden, kunnen er defecte en lelijke littekens ontstaan.
Arteriosclerose verwijst naar vet- en bindweefselafzettingen, evenals kalkophopingen in de arteriële bloedvaten. De chronische aandoening van de slagaders leidt tot doorbloedingstoornissen en in het ergste geval tot een hartaanval of beroerte.
Tot de risicofactoren voor atherosclerose behoren naast hoge bloeddruk ook diabetes mellitus, roken en verhoogde bloedvetwaarden. Eveneens lijkt de genetische aanleg een rol te spelen bij de ontwikkeling van aderverkalking.
Nieuwere studies tonen aan dat vitamine C zowel hyperlipidemie als hypertensie positief kan beïnvloeden als risicofactoren voor atherosclerose. In-vivo-studies bewijzen dat een verhoogde inname van vitamine C de cholesterol- en triglyceridenwaarden kan verlagen.
In het bijzonder patiënten met uitgangswaarden in het midden en hoge bereik kunnen profiteren van de supplementatie. Naast een verlaging van het schadelijke LDL-cholesterol werd ook een gematigde verhoging van het gezondheidsbevorderende HDL-cholesterol waargenomen.
Schattingen suggereren dat 50 tot 60 procent van alle mensen met hoge bloeddruk verkalkte aderen hebben. Vitamine C kan een positieve invloed hebben op de regulatie van de bloeddruk en zo beschermen tegen atherosclerose. Vermoedelijk is het bloeddrukverlagende effect te danken aan een betere beschikbaarheid van stikstofmonoxide (NO). NO zorgt voor verwijding (vasodilatatie) en ontspanning van de bloedvaten. Hierdoor daalt ook de bloeddruk.
Een vitamine C-tekort leidt door een verandering in de vaatstructuur tot bloedingen. Deze voedingsstof is zowel nodig voor de synthese als voor de verbinding van de collageenstrengen in de wanden van de bloedvaten. Broze vaten verhardingen sneller. Verder is de afgifte van stikstofoxide uit de vaatwanden bij een broze vaatstructuur verstoord.
Het vitamine is nodig voor de aanmaak van collageen, kraakbeen- en botweefsel. Vlekken en puntbloedingen in de huid, evenals een afname van het botmateriaal (osteoporose), zijn daarom mogelijke tekenen van een vitamine C-tekort.
De huid bestaat uit drie lagen: epidermis (opperhuid), dermis (lederhuid) en subcutis (onderhuid). Deze unieke structuur maakt de opbouw van een barrière mogelijk ter bescherming tegen externe schadelijke invloeden. In de huid komt vitamine C in hoge concentratie voor. Het vitamine vervult daar verschillende taken.
Als Antioxidant kan Vitamine C de huid beschermen tegen de schadelijke invloed van UV-straling. Onder invloed van UV-straling ontstaan vrije radicalen die de huid kunnen beschadigen. De oxidatieve stress zorgt ervoor dat de huid niet alleen voortijdig veroudert, maar verhoogt ook het risico op huidkanker zoals basocellulair carcinoom of melanoom.
Vitamine C kan in de keratinocyten van de huid UV-gerelateerde DNA-schade verminderen en de afgifte van ontstekingsbevorderende cytokines remmen. In preklinische studies toonde vitamine C bovendien een beschermend effect aan op de ontwikkeling van huidkanker door verhoogde UV-straling.
De antioxidatieve eigenschappen van de voedingsstof lijken ook een positieve invloed te hebben op het uiterlijk van de huid. Regelmatige inname van vitamine C via de voeding kan rimpels verminderen. Ook het gebruik van crèmes met vitamine C kan de rimpelvorming verminderen. Dit effect is vermoedelijk gebaseerd op de stimulatie van de collageensynthese in de huid.
Vitamine C is als antioxidant en cofactor betrokken bij tal van stofwisselingsprocessen in verschillende celtypen in het lichaam. Deze vitale stof speelt dus niet alleen een belangrijke rol voor de huidgezondheid, maar ook voor de gezondheid van de botten.
Het botweefsel bestaat enerzijds uit de botcellen (osteocyten) en anderzijds uit een harde substantie, de zogenaamde botmatrix. Naast mucopolysacchariden zijn collageenvezels de belangrijkste component van de matrix. De botmatrix maakt het bot drukelastisch en dient ook voor de drukafvoer.
Omdat vitamine C als cofactor betrokken is bij de collageensynthese, heeft de voedingsstof directe invloed op de kwaliteit van de botten. Verder lijkt het vitamine ook de osteoblasten te stimuleren voor de opbouw van de botstof.
Osteoporose is een ziekte van het skelet die gepaard gaat met een overmatige afname van botweefsel. Daarom wordt de aandoening in de volksmond ook wel botontkalking genoemd. De botten verliezen aan stevigheid en breken sneller. Onderzoeksresultaten suggereren dat vitamine C kan worden gebruikt ter preventie van osteoporose.
In de Framingham Osteoporosis Study toonde zich vooral bij oudere mannen een significante relatie tussen de opname van vitamine C en de botdichtheid. Hoe meer vitamine C het dieet van de proefpersonen bevatte, des te minder botverlies er gedurende de vierjarige observatiefase te zien was.
Dit positieve effect is in andere studies ook aangetoond voor vrouwen na de menopauze. Zij behoren tot de belangrijkste risicogroep voor osteoporose. Vooral vrouwen die daarnaast lijden aan een vitamine D-tekort profiteren van een verhoogde inname van vitamine C.
Hart- en vaatziekten zijn in Duitsland nog steeds de nummer 1 doodsoorzaak. 270 van de 100.000 mensen sterven elk jaar aan een hartziekte. Dit omvat bijvoorbeeld de coronaire hartziekte (CHZ), hartfalen en een hartaanval.
De belangrijkste doodsoorzaak van de vitamine C-tekortziekte scheurbuik is hartzwakte. Dit maakt duidelijk hoe belangrijk een voldoende vitaminevoorziening is voor de hartgezondheid. Hoewel scheurbuik in de geïndustrialiseerde landen uiterst zeldzaam is, kunnen ook geringere tekorten de hartfunctie beïnvloeden.
Verschillende studies tonen aan dat vooral mensen met een laag vitamine C-niveau in het bloed een hoger risico hebben op hart- en vaatziekten. Ze sterven bovendien vaker aan deze ziekten dan mensen met een normaal vitamine C-niveau. Voor deze negatieve effecten hoeft er geen duidelijke vitamine C-tekort te zijn; ook lage waarden die eigenlijk nog binnen de norm vallen, kunnen het risico op ziekte verhogen.
Arteriosclerose is de belangrijkste oorzaak van hart- en vaatziekten zoals de perifere arteriële afsluitingsziekte of de coronaire hartziekte (CHZ). Dit maakt aderverkalking ook een grote risicofactor voor een hartaanval en beroerte.
Vitamine C kan een positieve invloed hebben op de gezondheid van de bloedvaten. De vitalstof kan vooral de functies van het vaatendotheel verbeteren. Het endotheel is een dunne cellaag die de binnenkant van de bloedvaten bekleedt. De endotheelcellen produceren onder andere stikstofmonoxide (NO). NO zorgt voor een verwijding van de vaten en beïnvloedt de bloeddruk en de bloedstolling.
500 tot 2000 mg vitamine C per dag gedurende een periode van minstens twee weken kan, volgens het onderzoek van Ashor et al., de endotheliale functie significant verbeteren.
Vitamine C is essentieel voor een stevige bindweefsel. Het bindweefsel bestaat zowel uit elastische als uit collageenvezels. Vitamine C is een belangrijk onderdeel van de collageensynthese en daarmee ook een vereiste voor een stevig bindweefsel.
Veel vrouwen lijden onder de putjesachtige huid op de dijen en de billen. De cellulite ontwikkelt zich in het vetweefsel onder de huid. Het onderhuids vetweefsel van de vrouw is verdeeld door een netwerk van bindweefsel. Wanneer het bindweefsel verzwakt, ontstaan de ongewenste putjes.
Vitamine C versterkt het bindweefsel door de stimulatie van de collageensynthese en kan daardoor worden gebruikt voor de behandeling en preventie van cellulite.
Aanbevolen producten